Hoogte- en dieptepunten

Lieve familie, vrienden en iedereen die deze blog nog meer volgt,

Na een hele tijd niet geblogd te hebben, is het nu weer hoog tijd voor een nieuwe! Afgelopen weken hebben we weer een hele hoop meegemaakt en gezien en lang niet alles is in deze blog te beschrijven. Voor een betere impressie zal je toch echt een ticketje moeten boeken.

De afgelopen twee weken zijn heftig geweest in verband met het overlijden van mijn oma. Voor een aantal dagen ben ik terug naar Nederland gegaan om de dagen rondom de begrafenis samen met de familie te kunnen zijn. Achteraf kan ik terugkijken op een goede week, waarin het fijn was om weer even terug te zijn en afscheid te kunnen nemen. Vanuit Kenia merk je dan ineens dat je toch wel erg ver weg bent. Eenmaal terug in Plateau kostte het me de nodige moeite weer terug in de structuur & cultuur te komen en het leuk te hebben, maar gelukkig gaat ook dat nu weer beter en probeer ik volgende week het ritme weer op te pakken.

Een aantal weken geleden hebben we een dag meegelopen in het Moi Teaching & Referral Hospital in Eldoret op de ‘labour’ ward! Een heel contrast met Nederland als je ziet dat er 3-5 vrouwen op dezelfde kamer moeten bevallen. Wij werden geplaatst op een kamer met 3 vrouwen die die dag zouden bevallen, nou dat hebben ze ook zeker gedaan! Weliswaar alle drie bijna op hetzelfde tijdstip, dus een ‘vliegende keep’ houding was wel gewenst. En wat wil een mens nog meer als de kersverse moeder vraagt naar je naam zodat ze die aan haar pasgeboren dochtertje kan geven? Ik heb haar mijn naam maar bespaard, want dat is in Kenia ongeveer hetzelfde als dat je in Nederland ‘hottentottententententoonstelling’ in 3 seconden moet uitspreken. Een creatieve combi van Sanneke en Armgard maakt dat het meisje nu met de naam Sarah door het leven gehad. Sarah Jepchumba wel te verstaan want in het bijzijn van een Jepchumba (Europeaan) is de kleine ter wereld gekomen.

Ook in het ziekenhuis van Plateau beleven we hoogtepunten! Nadat de dokter ons bij de vorige keizersnee had gewaarschuwd dat één van ons twee de volgende keizersnee zou gaan assisteren, was dat moment afgelopen week aangebroken. Wat was dat leuk, bijzonder, mooi, gaaf en ontzettend interessant! Details zal ik jullie verder besparen  De keizersnee werd uitgevoerd omdat het om een tweeling ging en een van de kindjes dwars bleek te liggen. Maar toen baby numero 1 eenmaal geboren was, bleef het ook bij numero 1. Baby numero 2 was toch een klein inschattingsfoutje…

Het valt op dat er in het ziekenhuis bijna iedere week wel patiënten (vaak kinderen) met brandwonden opgenomen worden. Zo hadden we laatst 3 patiënten van dezelfde familie, die door een kleine ontploffing in een illegale bierbrouwerij ernstige brandwonden over het hele lichaam hadden opgelopen. Vanwege geldgebrek werden de twee kinderen na een week weer meer naar huis genomen. Als je ziet met wat voor brandwonden je de kinderen dan naar huis laat gaan kan je alleen maar hopen en bidden dat het goed mag gaan, terwijl je tegelijkertijd weet dat die kans heel erg klein is.

Zo ook met patiënten die worden doorgestuurd naar het ziekenhuis in Eldoret. Het is soms al een wonder dat ze de ambulance rit er naartoe overleven. Eenmaal in het MTRH moet er eerst gewacht worden tot je aan de beurt bent, dan moet er betaald worden (eerst geld, dan pas de zorg) en ten slotte worden nog de gegevens genoteerd. Al met al vaak een halfuurtje wachten tot de patiënt op de Emergency room ligt. Maar eenmaal in die ‘room’ ben je er nog niet. Afrika zou Afrika niet zijn als ze op een vier persoonskamer geen 4 patiënten leggen maar minsten 6 of 8 of.. nou die twee extra patiënten kunnen er ook nog wel bij, toch? Tel daar ongeveer evenveel verpleegkundigen bij op die allemaal niks zitten te doen en het nog langere wachten kan beginnen.

Nadat het meisje van 1½ waar ik in mijn vorige blog over vertelde een maand in het ziekenhuis heeft gelegen, ging het de laatste dagen ineens weer slecht en is ze overleden. Dat was moeilijk, zeker omdat we al een aantal weken voor haar zorgden, hoopten op gewichtstoename, reactie en verbetering van het lichaam, maar het eigenlijk alleen maar slechter zagen gaan.

Ondanks al deze minder fijne casussen, is het toch nog steeds genieten in een land met zoveel andere gewoontes. Zo ook vanochtend nog. We hadden een klinische les en na afloop wilde het ziekenhuis toch een bedankje aan de spreker geven. Bij geldgebrek moet je creatief zijn, dus in plaats van een boeketje bloemen, moest iedereen nu met de handjes in de lucht zwaaien om op die manier een heel groot boeket voor te stellen. Alsjeblieft, graag gedaan!

Om ons huis heen is het af en toe een ware kinderboerderij: kippen, koeien, kalfjes, een erg vervelende kat, hond, ondefinieerbare vogels met een nog meer ondefinieerbaar geluid en niet te vergeten spinnen en kakkerlakken. En alsof dat nog niet genoeg wekkermateriaal was, kwam op een vroege zaterdagmorgen 8 uur, een sieradenverkoopster met de deur in huis vallen. Goedemorgen Kenia!

Verder is Kenia een ontzettend mooi land, en dat ontdek ik steeds meer! Met een ‘piki piki’, ‘boda boda’ of makkelijker gezegd een motorbike door de Keniaanse landschappen crossen en zowel links als rechts uitgestrekte landschappen zien is nog steeds een prettig tochtje. Een aantal weken terug zijn we in Krugerfarm geweest waar we op nog geen 10 meter afstand 12 giraffes en 2 antilopen hebben gespot! Ook Lake Victoria is inmiddels bezocht waar we kennis hebben gemaakt met de nijlpaarden.

Met een tussenbeoordeling in het vizier is het de komende week nog even aanpoten, maar direct daarna zijn we van plan om een weekendje naar Lake Bogoria en Lake Baringo te gaan, waar flamingo’s, 450 verschillende vogelsoorten en geisers ons liggen te wachten!