‘In January, it gets really really hot!’

‘Habari?’ ‘Mzuri!’ Over een jaar droom ik de woorden nog. Iedere Keniaan staart je aan om het feit dat je een ‘mzungu’ bent en als je aangestaard wordt weet je dat er van je verwacht wordt dat je natuurlijk joviaal gedag (bovenstaande Swahili woorden) zegt, inclusief hand-je-druk.

In het ziekenhuis is het nog steeds niet heel erg druk (al vinden ze dat zelf soms wel). Af en toe zijn er wel momenten dat het best heftig en confronterend is om te zien dat patiënten niet optimaal behandeld kunnen worden omdat materialen of medicijnen hiervoor ontbreken. Ook zie je dat de patiënten soms zo laat pas de stap nemen om naar het ziekenhuis te komen dat ze uiteindelijk veel meer behandeling nodig hebben dan dat ze eerder gekomen waren. Zo ligt er bijvoorbeeld nu een meisje van 1,5 jaar die zwaar ondervoed is en voor haar leeftijd ruim 15 kilo te weinig weegt. Ze is lichamelijk zo zwak dat ze zelf niet kan zitten of eten. Bizar om te bedenken dat zulke situaties zich binnen een straal van 15km van ons huis kunnen afspelen.

Ook blijf ik me verbazen hoe goed de Kenianen zijn in organiseren. Eigenlijk helemaal niet dus. Vorige week stond ik een dag in de outpatient waarbij over de hele dag verspreid moeders met hun kinderen kunnen komen om gevaccineerd te worden. Van 8-10 uur is er niemand langs geweest en heb ik mijn collega gebombardeerd met vragen (volgens mij moet hij echt gek van mij geworden zijn). Vanaf 10 uur kwamen er wat mensen binnendruppelen, maar stipt als ze dan ineens zijn op de tijd, moet er pauze gehouden worden. Na de uit-ge-brei-de pauze zit de hele wachtkamer ineens vol met mensen en ben je 1,5 uur lang baby’s aan het wegen en vaccineren om vervolgens mijn tijd tot half 5 uit te zitten zonder ook maar een patiënt gezien te hebben. Consultafspraken maken kennen ze hier kennelijk niet.

Met de lokale bevolking en collega’s hebben we leuke contacten! Afgelopen week hebben we een feestje georganiseerd en werden we lichtelijk overrompeld door het feit dat werkelijk iedereen kon komen. Dit moet natuurlijk met een korreltje zout genomen worden, maar nog steeds zat de hele woonkamer vol en steeg het mij lichtelijk naar me hoofd toen ik zag dat ze hier 2 plakken cake per persoon rekenen… Af en toe moet ik mijn Nederlandse kaders nog even uitschakelen en op alles voorbereid zijn. Het heeft natuurlijk ook wel wat, zo’n gastvrijheid. Door verschillende collega’s zijn we al uitgenodigd om een keer Ugali te eten, koeien te melken, kerkdiensten te bezoeken of gewoon voor de gezelligheid langs te komen. Voorlopig kom ik dus nog niet terug naar Nederland :)

Af en toe doen ze hier alsof het hier winter is door met truien, laarzen en dikke winterjassen rond te lopen. Ze zeggen dat het pas echt ‘HOT’ wordt in december en januari. Ik heb het nu al warm, dus waarschijnlijk leg ik het loodje in de kerstperiode. Dat scheelt, want rond die periode gaan wij namelijk allemaal erg leuke dingen plannen. Google maar even (dan krijgen jullie het ook nog een beetje warm): Diani Beach, Tsava Park, Lake Baringo en/of Victoria.